فیزیوتراپی برای بی اختیاری ادرار

فیزیوتراپی برای بی اختیاری ادرار می تواند یک گزینه درمانی موثر باشد، بی اختیاری وضعیتی است که شامل از دست دادن ناخواسته ادرار می شود. این عارضه می تواند افراد در هر سن و جنس را تحت تاثیر قرار دهد، اما در زنان به ویژه پس از زایمان یا در دوران یائسگی شایع تر است.

اثربخشی فیزیوتراپی برای بی اختیاری ادرار بسته به نوع و شدت بی اختیاری می تواند متفاوت باشد. برخی از افراد ممکن است بهبود قابل توجهی را مشاهده کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به درمان ها یا مداخلات اضافی نیاز داشته باشند.

انواع مختلفی از بی اختیاری ادرار وجود دارد:

بی اختیاری استرسی: این حالت زمانی اتفاق می افتد که به مثانه فشار وارد می شود، مانند هنگام سرفه، عطسه، خنده یا بلند کردن اجسام سنگین. ضعیف شدن عضلات کف لگن، اغلب به دلیل زایمان یا سن، می تواند به بی اختیاری استرسی کمک کند.

بی اختیاری فوری: همچنین به عنوان مثانه بیش فعال شناخته می شود، این نوع شامل یک میل ناگهانی و شدید برای ادرار است که منجر به ناتوانی در رسیدن به موقع به توالت می شود. ماهیچه مثانه به طور غیر ارادی منقبض می شود.

بی اختیاری سرریز: این اتفاق زمانی می افتد که مثانه به درستی تخلیه نمی شود و باعث می شود که دائماً مقادیر کمی ادرار از آن نشت کند. این می تواند ناشی از شرایطی مانند بزرگ شدن پروستات در مردان یا آسیب عصبی باشد.

بی اختیاری مختلط: برخی افراد ترکیبی از استرس و علائم بی اختیاری فوری را تجربه می کنند.

بی اختیاری عملکردی: این نوع به محدودیت های جسمی یا ذهنی مربوط می شود که مانع از رسیدن به موقع فرد به توالت می شود، حتی اگر مثانه به طور طبیعی کار کند.

فیزیوتراپی برای بی اختیاری ادرار

ارزیابی: اولین قدم در فیزیوتراپی برای بی اختیاری ادرار، ارزیابی کامل توسط فیزیوتراپیست است. آنها در مورد سابقه پزشکی، علائم و عوامل سبک زندگی شما که ممکن است در بی اختیاری نقش داشته باشند، سوال خواهند کرد. آنها همچنین ممکن است یک معاینه فیزیکی برای ارزیابی قدرت و هماهنگی عضلات کف لگن شما انجام دهند.

تمرینات عضلات کف لگن: یکی از رایج ترین رویکردها برای درمان بی اختیاری ادرار، تمرین عضلات کف لگن (PFMT) است که اغلب به عنوان تمرینات کگل شناخته می شود. فیزیوتراپیست می تواند نحوه انجام صحیح این تمرینات را به شما آموزش دهد. PFMT به تقویت ماهیچه هایی که جریان ادرار را کنترل می کنند کمک می کند و می تواند کنترل مثانه را بهبود بخشد.

بیوفیدبک: در برخی موارد، تکنیک های بیوفیدبک ممکن است در طول فیزیوتراپی مورد استفاده قرار گیرد. بیوفیدبک شامل استفاده از حسگرهای الکترونیکی برای نظارت و ارائه بازخورد در مورد فعالیت عضلات کف لگن است. این می تواند به شما کمک کند یاد بگیرید که چگونه این عضلات را به طور موثر منقبض و شل کنید.

تحریک الکتریکی: تحریک الکتریکی تکنیک دیگری است که ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. این شامل استفاده از جریان های الکتریکی سطح پایین برای تحریک عضلات کف لگن است که به بهبود قدرت و هماهنگی آنها کمک می کند.

آموزش مثانه: فیزیوتراپیست همچنین می تواند در مورد تکنیک های تمرین مثانه راهنمایی کند. این شامل افزایش تدریجی فواصل بین ادرار است تا به مثانه شما کمک کند ادرار بیشتری را نگه دارد و دفعات نشت را کاهش دهد.

اصلاح سبک زندگی: فیزیوتراپیست شما ممکن است توصیه هایی در مورد تغییرات سبک زندگی ارائه دهد که می تواند به مدیریت بی اختیاری ادرار کمک کند. این می تواند شامل تنظیمات رژیم غذایی، مدیریت مصرف مایعات و توصیه هایی برای مدیریت وزن و ورزش باشد.

تکنیک‌های رفتاری: فیزیوتراپیست‌ها همچنین می‌توانند تکنیک‌های رفتاری مانند دفع ادرار به موقع و سرکوب اصرار را آموزش دهند که می‌تواند به ویژه برای افراد مبتلا به مثانه بیش فعال مفید باشد.