آرتروز لگن یکی از شایع ترین انواع آرتروز در بین افراد بالای ۶۰ سال است که با احساس درد و ناراحتی در مفصل لگن و بروز مشکلات حرکتی مشخص می شود.
آرتروز نوعی بیماری التهابی و پیشرونده مفصلی است که به دلیل تخریب غضروف مفصلی و در نتیجه آن ساییدگی استخوان ها رخ می دهد.
غضروف ها بافتی دارای خاصیت انعطاف پذیری بوده و علاوه بر کمک به تسهیل حرکت استخوان ها در محل مفصل در جذب شوک های وارده به مفصل نیز موثر بوده و ریسک آسیب پذیری مفصل را کاهش می دهند.
آرتروز لگن می تواند بحدی شدید باشد که موجب بروز مشکلات حرکتی زیادی را برای فرد به همراه داشته باشد و به عنوان یک بیماری ناتوان کننده موجب بروز اختلال در زندگی فرد شود.
مفصل لگن به دلیل اینکه فشار ناشی از وزن را نیز متحمل می شود بیش از سایر مفاصل بدن در معرض خطر ابتلا به آرتروز قرار دارد.
آرتروز لگن علاوه بر اینکه باعث اختلال در عملکرد اندام های تحتانی شده و راه رفتن را برای بیمار دشوار می کند ریسک شکستگی لگن را نیز افزایش می دهد.
علائم آرتروز لگن
- احساس درد و ناراحتی در مفصل لگن بخصوص هنگام نشست و برخاست و راه رفتن
- ناتوانی در حفظ تعادل و لنگیدن حین راه رفتن
- انتشار درد به کشاله ران و زانوها
- کاهش دامنه حرکتی مفصل لگن
- التهاب و تورم مفصل لگن
- قفل شدن مفصل
- خشکی و کاهش انعطاف پذیری مفصل لگن
- شنیده شدن صدای سایش استخوان های لگن که به دلیل سایش استخوان ها است ، سایش استخوان ها همچنین زمینه ساز ایجاد خارهای استخوانی در محل مفصل نیز خواهد شد که خود عاملی در تشدید درد علائم در بیمار است.
دلایل و عوامل خطر
- افزایش سن یکی از مهم ترین عواملی است که ریسک فرسودگی و تخریب غضروف مفصلی را به همراه دارد.
- عوامل ژنتیکی
- آسیب دیدگی مفصل در گذشته مانند شکستگی لگن
- برخی بیماری ها مانند روماتیسم مفصلی و اختلالات غده تیروئید نیز ریسک بروز آرتروز را افزایش می دهند.
- وارد شدن فشار ناشی از اضافه وزن بر مفصل
روش های درمان
راهکارهای درمانی اگرچه نمی توانند به درمان قطعی آرتروز کمک کنند اما می توانند درد و ناراحتی بیمار را کاهش داده و دامنه حرکتی مفصل لگن را بهبود بخشند ، درمان بموقع همچنین از پیشرفت بیماری و تخریب بیشتر غضروف مفصلی جلوگیری می کند.
بیمار باید فعالیت هایی که موجب وارد شدن فشار به مفصل می شوند به حداقل برساند و حتی الامکان مدت زمان کمتری راه برود یا بایستد.
استفاده از عصا و چوب زیر بغل نیز فشار وارده به لگن را کاهش داده و از تخریب بیشتر مفصل جلوگیری می کند.
کاهش وزن در آن دسته از مبتلایانی که دچار اضافه وزن هستند علاوه بر کمک به تخفیف علائم از پیشرفت بیماری نیز جلوگیری می کند.
فیزیوتراپی لگن بهترین و موثرترین روش درمان آرتروز لگن است.
فیزیوتراپیست برای کمک به بیمار علاوه بر تنظیم برنامه ورزشی متناسب با شرایط بیمار از مدالیته هایی همچون لیزر پرتوان و تحریکات الکتریکی نیز بهره می برد.
تمرینات فیزیوتراپی با تقویت عضلات لگن از پیشرفت بیماری جلوگیری کرده و دامنه حرکتی مفصل لگن را بهبود می بخشند.
جراحی نیز به عنوان آخرین گزینه درمانی و تنها در شرایطی که روش های ذکر شده در بالا نتوانند کمکی به بهبود شرایط بیمار بکنند انجام می گیرد.
کلمات مرتبط :
